Samo asirasi
Samo farzandiman..uchar yerim ko‘k,
Kunning og‘ushida erkalan jahon.
Quyoshim, mehringni zamin uzra to‘k,
Dunyoning ko‘ksida urib tursin jon.
Mening uvalangan, aftoda ko‘nglim,
Bir siqim tuproqni qo‘msaydi juda.
Charxlangan aqlning zolim soqchisi
Falak darbozasin ochmas behuda.
Men qancha kunlarni o‘tkazdim bemor,
O‘n besh kuni yorug‘ oyning jismida.
Yelib olib kelgin, qaldirg‘ochim, bor,
Ko‘nglim qolib ketgan epkin ismida.
Chin hamrohim yerdir, habibim tuproq,
Ortiq yasholmayman Osmonga asir.
So‘lyotgan lolaga o‘xshayman ko‘proq,
Yuzi berkitilgan,ko‘zlari basir.
Hurlar yelkasida gunohim yuki,
Ol rangga beladim xazonrezlarim.
Samoning qiziga aylandim, balki,
Ko‘nglimdan uzoqda bo‘lgan kezlarim.
Bedilning dilini topmay ilhaqman,
Hasadchi manqurtlar ruhga otar o‘q.
Aso raqiblarim…Xotirjam bo‘ling,
Qalbim farzandiman..borar yerim yo‘q.
Gulhayo O‘ROLOVA
